'Ik heb maar voor een maand gepakt'
De nu zeventienjarige Victoria verliet haar moederland Oekraïne vlak na de Russische inval. Samen met andere kinderen die ook zonder ouders opgroeien zocht ze haar toevlucht in Roemenië. Ze vertelt over haar reis en over haar leven op dit moment.
Geen tijd om voor te bereiden
'Ik ben hier in maart 2022 gekomen. De reden was simpel: de oorlog. Het was te gevaarlijk bij de school waar ik woonde. Iedere avond hoorden we de sirenes, maar we konden nergens schuilen. Mijn leraren zeiden me: ‘Je moet hier weg. Je kunt naar het buitenland. Wil je dat?’ Ik stemde in. Als ik toen had geweten dat het zo lang zou duren, had ik misschien een andere beslissing genomen.'
In de haast om veilig weg te komen, was er voor Victoria geen tijd om zich goed voor te bereiden. 'Ik heb maar voor een maand gepakt. Mijn hoop was dat ik naar Polen zou gaan. Daar zijn een aantal vriendinnen van school terecht gekomen. Maar het werd Roemenië. Samen met zeventien andere kinderen uit de buurt van Odessa, die ik nog niet kende.'
Studie
Victoria verblijft nu in het centrum van Boekarest. Hoewel ze veilig is, geeft ze aan dat het leven voor haar momenteel niet makkelijk is. 'Studeren doe ik online, ik volg de opleiding tot verpleegkundige. Maar omdat ik voor een medisch beroep leer, heb ik eigenlijk praktijklessen nodig. Als het mogelijk is, wil ik na deze opleiding verder studeren om dokter te worden. Ik help graag anderen, dus ik zou ook politieagent kunnen worden.'
'Vrijwilligers leren ons Roemeens'
Om haar te helpen door deze moeilijke tijd heen te komen, krijgt Victoria hulp van een psycholoog. Ook heeft ze creatieve therapie gevolgd. 'Maar het leukste zijn de uitstapjes en de activiteiten die vrijwilligers organiseren,' zegt ze. 'We zijn op veel plekken in Roemenië geweest - in de bergen, aan de kust, in musea. Vrijwilligers leren ons Roemeens, en organiseren sporttoernooien.'
'Het is fijn om andere dingen te zien en te ervaren, buiten dit centrum. En met andere mensen te praten dan mijn online medestudenten en het kleine groepje waarmee ik uit Odessa ben gekomen. Het helpt mij om te ontspannen. Al blijf ik hopen dat ik snel kan terugkeren naar Oekraïne.'