“We zagen 27 jonge ‘bags of bones’ van de boot afkomen”
Onze Italiaanse collega was erbij toen kustwachtboot Diciotti in de haven van Catania in Zuid-Italië aankwam met 27 uitgemergelde jongeren aan boord. We delen graag haar woorden.
“Gedurende de laatste vier jaar van mijn leven heb ik bijna 1.000 dagen in opvangcentra voor buitenlandse kinderen gewerkt. Normaal gesproken hou ik van mijn werk en ben ik blij dat ik me kan inzetten voor anderen. Dat ik relaties met hen kan opbouwen, voor een veilige plek kan zorgen en om dingen te ontdekken over mezelf en anderen. Maar gisteren rond een uur of zes ’s avonds veranderde dat beeld compleet toen het schip Diciotti aanmeerde, dat op Facebook door de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken was aangekondigd. Toen ik die video zag, waarschuwde ik mijn collega’s en trok mijn witte Terre des Hommes t-shirt aan. Wat we zagen waren 27 jonge ‘bags of bones’. De magerste was iets kleiner dan ik en woog ongeveer dertig kilo. De diameter van zijn benen was het zelfde als die van mijn polsen. 27 ‘bags of bones’; één verborgen achter een stel grote oren. 27 ‘bags of bones’; één die niet kon lopen omdat hij een ondraaglijke pijn had. 27 jonge ‘bags of bones’; drie van hen met vieze verbanden om hun polsen en voeten en één met kogelwonden aan zijn arm. 27 ‘bags of bones’; inclusief twee mooie meisjes.
“Wie ben jij? Waarom kijk je naar mij?”
“Terwijl ik hen in me opnam, zittend op de grond en omgeven door barricades, voelde ik me een rijke blanke Europese vrouw die op zondagmiddag naar de dierentuin ging, waar mensen tentoongesteld staan. Mijn werk is gebaseerd op communicatie. Gisteravond was dat erg moeilijk, omdat de vertaler niet aanwezig kon zijn. Alle meisjes waren Eritreeërs, behalve een Somalisch meisje. We konden alleen onze ogen gebruiken om te communiceren met elkaar. Met die ogen vroegen we ze “Hoe gaat het met je? Hoe voel je je?” En zij antwoordden met een blik in hun ogen “Wie ben jij? Waarom kijk je naar mij? Wat probeer je me te vertellen?”
Een ander kunnen vertrouwen
“En terwijl we deze blikken uitwisselden, dacht ik bij mezelf, ondanks hun extreme ondergewicht, de schurft, de grote oren, hun haren vol zout, de vuile verbanden, een gewonde arm: ik vind ze zo mooi. Ik bleef tegen mezelf herhalen, “jullie zijn allemaal zo mooi”, en ik kon me alleen maar mijn lege, starende blik voorstellen tegenover hun veerkracht en bovenal hun vermogen om nog steeds vertrouwen te hebben in anderen. En op dat moment vroeg ik me af waarom zoveel mensen boos zijn en waar ze bang voor zijn. Zijn ze bang voor twee ogen die naar je glimlachen? Voor twee enorme flaporen? Van vier gegolfde krullen? Misschien, dat diegenen die boos en bang zijn het vermogen hebben verloren om een ander te vertrouwen. Misschien omdat ze vanaf het begin af aan nooit hebben kunnen vertrouwen?”
Kleine momenten van geluk
“De migranten werden ’s nachts overgebracht en terwijl ik over de straten naar huis liep, herkende de jongen met de grote flaporen me vanuit de bus. Hij zwaaide glimlachend naar me. Ik zwaaide naar hem terug. Ik denk dat hun lachende ogen, de manier waarop ze ons begroetten, de manier waarop de jongen me herkende, een goed verhaal waard zijn. Een verhaal wat ons eraan herinnert niet bang te zijn. Dat is het mooiste verhaal en tegelijkertijd een verhaal van mogelijkheden. Een verhaal van momenten, waar dat wat zal gebeuren nog niet gebeurd is en waarin je jezelf openstelt voor onzekerheden. Op die momenten waar alles nog kan gebeuren. De dagen waarop je niet wordt ingehaald door angst en je open staat voor nieuwe mogelijkheden. Dit zijn mijn kleine momenten van geluk.”
