‘Slapen is het enige wat ik doe thuis’
Kely is 14 jaar en woont met zijn ouders en zijn oudere broer in Madagaskar. Het gezin is arm. De kinderen moeten helpen met geld verdienen. Voor Kely betekent dat mica uit stenen hakken in een ondergrondse mijn. Elke ochtend en middag, aan één stuk door. Tijd om te spelen is er niet, hooguit eventjes na het avondeten. ‘Dan probeer ik nog wat te voetballen. Maar meestal ga ik meteen slapen want ik ben moe.’
Hard werken voor weinig
Sinds zijn negende hakt Kely stukjes mica uit stenen en brengt ze naar boven. Hij en zijn familie doen dat elk jaar in de droge periode, die zo’n zes maanden duurt. Gedurende de andere helft van het jaar, in het regenseizoen, werkt het gezin in de landbouw.
In de micamijnen is het hard werken voor weinig. Het beetje geld dat ermee wordt verdiend, is amper genoeg. Wat mica precies is of waar het voor gebruikt wordt, kan Kely niet vertellen. ‘Ik weet alleen dat de micatruck elke dag langskomt om de mica op te halen. Als de vrachtwagen niet komt, dan belt mijn vader of iemand op. Soms krijgen we betaald, zo'n 2,5 eurocent per kilo. Soms echter pas later.’
Elke dag is hetzelfde
Voor Kely is elke dag hetzelfde, ook de zondag. ‘Mijn dag begint als de zon opkomt. Ik weet niet precies hoe laat dat is. Ik neem geen ontbijt en na wat opruimen gaan we op pad, naar de mijn. Daar werken we het grootste deel van de dag, hakken we mica uit en filteren het. We eten meestal geen lunch. Ik voel me vaak zo hongerig, want we nemen geen pauzes.’
Net als die van Kely hebben veel gezinnen in Madagaskar het zwaar te verduren. Zo’n 74% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Daarnaast wordt het land geteisterd door extreme droogte en natuurrampen, wat zorgt voor grote voedseltekorten. Vooral in het zuiden is het leven zwaar, waar ook de meeste micawinning plaatsvindt. Scholen zijn er wel, maar de kans dat een kind z’n school ook afmaakt is erg klein. Madagaskar heeft dan ook het op vier na hoogste aantal niet-schoolgaande kinderen ter wereld.
Ook Kely hoort daarbij. Hij is nog nooit naar school geweest. Hij kan niet lezen of schrijven. Gevraagd naar hoe hij over zijn toekomst denkt, zegt hij lachend: ‘Ik denk niet dat ik ga trouwen. En ik wil zeker geen kinderen. Ik zal wel in de mijn werken, denk ik. Maar ik weet hoe ik heel diep kan afdalen met mijn hoofdlampje aan. Gelukkig ben ik nog nooit gewond geraakt en ik ben niet bang.’
